Sinds een paar weken woon en werk ik aan de andere kant van Nederland: 265 km verwijderd van de stad waar ik de afgelopen bijna 40 jaar woonde.

'Waarom ga je zo ver weg wonen?' vragen mijn kennissen uit de Randstad. Dat is een kwestie van perspectief. Voor mij is dit niet ver weg, maar juist heel dichtbij. Het station op drie minuten loopafstand (in de Randstad op 20 minuten fietsen), supermarkten en de dierenarts om de hoek, de zee op een paar kilometer en als ik de straat uit fiets, kan ik meteen genieten van prachtige landschappen en wijdse uitzichten. Alleen familie, vrienden en kennissen uit de Randstad wonen nu wel best ver. Dus de vraag is waarom iedereen daar blijft wonen, zo ver weg van het goede leven hier. 

Dat zeg ik: het is een kwestie van perspectief. 

Een klant biedt activiteiten en ondersteuning voor en door mensen met een psychiatrische achtergrond. Een deel van de projecten gaat verhuizen naar een andere wijk. Ze willen goed contact met de wijkbewoners en vooroordelen voorkomen. Hoe kunnen ze zich het beste presenteren via de ramen en gevel van het pand? Binnen de organisatie zijn verschillende ideeën geopperd, maar 'het' idee waar iedereen blij van wordt, zit er nog niet tussen.
'Hilda, jij bent goed met woorden. Kun jij ons adviseren?'

Creatieve sessie

Adviseren op het droge, dat is bijna altijd gedoemd te mislukken. Daarom heb ik afgesproken in een brainstormsessie met hen op zoek te gaaan naar creatieve oplossingen en antwoorden. Ik probeer de voorwaarden te scheppen zodat creativiteit de ruimte krijgt. De ideeën waar ze zelf het meest enthousiast van worden, neem ik mee om verder uit te werken. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze me schatten aanreiken die ik hooguit nog een beetje moet polijsten.

Net als veel mensen ga ook ik niet graag op de foto.
Zo'n grote lens op je gericht en dan nog moeten lachen ook. Liefst spontaan, terwijl je je kin iets omhoog moet doen, je hoofd een beetje schuin, je arm nog wat meer zus, je oor nog wat meer zo en je neus, of die wat minder naar voren kan.
Als een konijn in het licht van koplampen voel ik me dan. Zo'n konijn lacht ook niet spontaan.

Gelukkig bestaat Esther van Berk. Ze is niet alleen aardig, maar begrijpt ook het konijneffect. Ze laat je geen poses aannemen, maar vraagt over je werk totdat je enthousiast aan het vertellen bent en die lens (bijna) vergeet. Ondertussen klikt ze geduldig, net zolang tot er genoeg foto's zijn waarop jij je stralende zelf bent.

Terwijl ze klikte, vertelde Esther ook over haar werk. Ze doet niet aan Photoshop. Ze focust niet op de buitenkant, maar op iemands uitstraling en persoonlijkheid, vertelde ze. 'Dan heb je die opschmuck niet nodig. Ik geloof in de schoonheid van ieder mens.' Dat draagt ze uit met haar portretten.
Geloof je niet dat het kan? Kijk zelf maar.

Hé, zei ik, wat jij doet met portretten, probeer ik te doen als ik schrijf over een project of organisatie: de ziel laten zien. En we zeiden dat er zo veel moois in de wereld is, dat gezien mag worden. Precies toen we bij die conclusie kwamen, maakte ze deze foto.

Een onverwacht leuke, nieuwe vraag kreeg ik van Oase Media. Ik schrijf al jaren voor Oase Magazine, dagopeningen voor het voortgezet onderwijs. Of ik dit keer wilde zorgen voor tekst en beelden voor een inspriatiefilmpje rond het thema 'Er is een grens'. Het filmpje zou gebruikt worden bij paasvieringen op school.
Die tekst, daar moest ik wel uitkomen. Maar uit miljoenen foto's de juiste kiezen en proberen niet te verdwalen in al die beelden, dat was onbekend terrein. Het bleek heel plezierig om mijn grens te verleggen. Anke Brokerhof deed de redactie, monteerde de beelden en sprak de tekst in. Ik ben heel tevreden met ons resultaat.

Midden op de drukke verkeersweg lag een knuffel in de regen. Met gevaar voor eigen leven raapte ik hem op en stopte hem in mijn fietstas. Thuis zette ik hem op de verwarming te drogen en de volgende dag ging hij mee naar mijn werk. Nu zit hij tegenover me. Als mijn blik even van mijn beeldscherm afdwaalt, kijken we elkaar aan. Zijn foto circuleert op internet met de tekst 'Ik mis mijn mensje!', maar het mensje heeft zich nog niet gemeld. We wachten.

Een simpele gevonden knuffel kan inspireren tot talloze verhalen.
Monkie van Dieter Schubert is zo'n verhaal. Een ontroerend tekstloos boek over een knuffel die onderweg valt. Gelukkig vindt zijn mensje hem op het eind weer terug.

Een ander perspectief is dat van het kind: wie was het die zijn knuffel verloor, daar midden op straat? Zat hij moe na een lange dag crèche bij zijn vader achterop de fiets naar huis en is hij nu ontroostbaar zonder zijn maatje? Aardig, maar nogal cliché. Kan er niet wat leukers aan de hand zijn? Heeft een pesterig zusje deze knuffel uit het autoraam gegooid? Of zat hij in een overvolle tas op weg naar de kringloopwinkel vijftig meter voorbij deze kruising? Had een moeder zonder overleg met het mensje 'die stinkende hond' stiekem ook weggedaan?

Nu hij bij mij is, kan ik op de voet volgen wat er met hem gebeurt en dat is vooralsnog erg weinig. Maar wat als ik hem niet had opgeraapt? Waar was hij dan terechtgekomen? Misschien was hij zelf wel opgestaan en op reis gegaan, spannende avonturen tegemoet.

Hij zou natuurlijk ook een instrument van een of andere geheime dienst kunnen zijn. Of misschien schuilt achter dat onschuldige snuitje een zelfmoordterrorist. Alles is mogelijk, zelfs het onmogelijke, in een verhaal.
Met enige achterdocht gluur ik naar de knuffel. Kijkt hij nou grimmig of verbeeld ik het me?

Hoe concreter hoe beter.
Lees mijn schrijftip 'Duizend manieren om te gaan'.

Ik kijk door mijn kwaliteitsvenster naar buiten. Daar fietst mijn doelmatigheidsconsulent. Ze had me zojuist in een ombuiggesprek laten weten dat ik echt uit mijn comfortzone moest gaan, omdat ik anders nooit voor zonsondergang de stip aan de horizon zou bereiken. Dat raakte me. Maar zij ploetert daar in weer en wind en hierbinnen is het behaaglijk. De kids zijn naar school, de koffie is vers: ik ga vandaag lekker schrijven in mijn comfortzone.

Lees welke woorden de vaagtaalverkiezing van 2014 hebben gewonnen.

{jcomments off}Een goed begin...

... is best veel werk.

Eigenlijk is het geen begin, maar een doorstart. Deze website is verhuisd én gemigreerd. Dat zijn twee verschillende dingen op het gebied van websites waar ik u niet mee lastig zal vallen. Waar het aan de voorkant van de website op neerkomt is het nieuwe uiterlijk en een geheel nieuwe start met dit weblog.

Aan de achterkant was het heel ingewikkeld en veel werk. Daarom besteedde ik het uit aan twee mensen die hier wél verstand van hebben: Anja Hage van Web-effect en Marie-Anne Melis van EMMA-design.